Jak wykazać celowe działania dłużnika
Zamiar pokrzywdzenia wierzyciela przez nielojalnego dłużnika, o którym mowa w art. 530 KC podlega rozszerzającej wykładni, co w praktyce oznacza, że zamiar pokrzywdzenia występuje zarówno w przypadku następstw czynności prawnych zamierzonych, jak i tych, których jakkolwiek nie chce się wywołać, przewiduje się jako możliwe, a zarazem objęte i wolą, ale liczył się z nimi. Przez zamiar pokrzywdzenia rozumieć należy taki stosunek psychiczny dłużnika do wyobrażonego skutku podjętego działania, który pozwala przyjąć, że chce on pokrzywdzenia wierzyciela przyszłego, a czynność zostaje dokonana w tym celu.
Jak wynika z orzecznictwa działa w zamiarze pokrzywdzenia także ten, kto posiadając zobowiązania dokonuje darowizny jedynego składnika majątkowego wiedząc, że będzie zaciągał dalsze zobowiązania względem tego wierzyciela, których nie jest
w stanie spełnić, a następnie doprowadza do powiększenia wysokości zobowiązań, z czym łączy się pokrzywdzenie wierzyciela, co było objęte jego świadomym działaniem.
Standardowym przykładem działania na szkodę wierzyciela będzie sytuacja w której dłużnik dokonując darowizn na rzecz innych osób, także na rzecz innych osób bliskich rozdysponowała całym swoim majątkiem nieruchomym, co spowodowało, że nie była w stanie spłacić zobowiązań wobec wierzyciela uprzednio zabezpieczonych hipoteką. W tej sytuacji, przy świadomości, iż nie jest w stanie spłacić „starych długów”, dłużnik musiał mieć jednocześnie świadomość, że dokonanie darowizny składników majątkowych, które mogłyby pozwolić na spłatę zobowiązań prowadzi do pokrzywdzenia wierzyciela i że w ten sposób chce uniknąć egzekucji z tych składników majątkowych.
Komentarze