Weksel in blanco jest jednym ze sposobów zabezpieczenia należności, także konsumenckich. Jest to dla wierzycieli dość wygodne narzędzie, ponieważ pozwala na w miarę sprawne odzyskanie wierzytelności w ramach postępowania nakazowego (wydanie nakazu zapłaty) albo poprzez sprzedaż tego papieru wartościowego na rynku.
Wierzyciel zatem przystępując do odzyskiwania wierzytelności składa do sądu pozew o wydanie nakazu zapłaty w oparciu o wypełniony weksel. W ramach tego postępowania sąd nie badał jaka jest treść umowy tudzież deklaracja wekslowa, ponieważ nie wymagają tego ogólne przepisy Kodeksu Cywilnego.
To się jednak może zmienić za sprawą jednego z orzeczeń Sądu Najwyższego, który uznał, że prowadzenie postępowania nakazowego z weksla w stosunku do konsumentów nakłada na sąd obowiązek weryfikowania treści umowy z konsumentem, zgodnie z wymogami unijnymi określonymi w Dyrektywa Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r.w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich.
W ocenie Sądu Najwyższego sąd z urzędu jest zobowiązany każdorazowo zweryfikować, czy weksel stanowił zabezpieczenie umowy konsumenckiej oraz zbadać jakie są podstawy wystawienia weksla czyli jaka jest treść umowy konsumenckiej. Takie działanie bowiem stanowi działanie w kierunku ochrony zbiorowych interesów konsumentów.
Wskazane orzeczenie Sądu Najwyższego (sygn akt. akt I NSNc 22/20, 28.10.2020 r.) mimo, że nie stanowi wiążącej zasady prawnej stało się inspiracją dla sądów niższej instancji w podobnych sprawach.
Komentarze